Gry komputerowe, jak każde medium artystyczne, nie unikają kontrowersji i debat społecznych. Tematy przemocy, seksu, religii, polityki czy używek wielokrotnie prowadziły do sporów, a nawet cenzury. Czy gry powinny mieć nieograniczoną wolność, czy jednak istnieje granica?

Jednym z najbardziej znanych przypadków była gra „Manhunt 2”, zakazana w kilku krajach ze względu na brutalność. Podobnie „Hatred” wzbudził oburzenie przez swoją ekstremalnie agresywną treść. Gry często bywają oskarżane o „psucie młodzieży” lub promowanie złych wzorców.

Niektóre produkcje były cenzurowane w konkretnych państwach – np. w Chinach zakazano gier zawierających duchy lub symbole polityczne. W Niemczech przez lata obowiązywały surowe zasady dotyczące przedstawiania przemocy i nazizmu.

Z drugiej strony, wielu twórców broni prawa do wolności artystycznej. Gry, podobnie jak filmy czy książki, mogą poruszać trudne tematy – ważne, by robić to w sposób świadomy. Gry takie jak „Papers, Please” czy „This War of Mine” pokazują, że kontrowersyjny temat może służyć refleksji, nie tylko szokowaniu.

Ważne jest też oznaczanie treści (np. system PEGI), które informuje graczy i rodziców o zawartości.

Cenzura w grach to temat złożony – balansuje między wolnością twórczą a odpowiedzialnością społeczną.